Californië - Big Island Hawaii - Oahu Hawaii - Palau - Yap - Guam - rondom Brisbane - Sydney/Melbourne - Thailand
's Ochtends vroeg op het vliegveld blijkt dat we de standby passagiers voor zijn voor de directe en van gisteren uitgestelde vlucht die nu deze middag zal vertrekken naar Guam. We krijgen vijf van de zeven laatste plaatsen, dus toch geen Island Hopper. Daarom gaan we nog maar even terug naar het hotel voor een dutje en wat werken op de computer.
We geloven het pas wanneer we in het vliegtuig zitten, maar dan gaat alles verder soepel. Weer een prima vlucht van zes en een half uur. Zo'n lijnvlucht in een 767 is geen straf. Onderweg passeren we de datumgrens. Guam blijkt een heel mooi vliegveld te hebben, waar binnen niks van de gevolgen van de storm te merken is.
De vlucht naar Palau levert nog een doorstart bij de landing op en daarna kwakt de piloot het vliegtuig op een andere landingsbaan ook wat laat aan de grond en moet dus vol in de ankers, maar dan zijn we er; veilig en wel.
De Waterfront Villa ziet er bij aankomst uit als een kerstboom, zo mooi verlicht. We hebben een leuk appartementje met een fijne mix van sjiek en eenvoudig, lekkere bedden en een echte, comfortabele bank. De mensen zijn hier heel (kind)vriendelijk, op een bedaarde manier.
Ontbijt is inbegrepen dit keer en we voelen ons lekker verwend. Met uitzicht op zee eten we heerlijk vers fruit en broodjes. Emmy haalt wat schoolwerk in en we lezen onze mail. Ons pakje met kerstspul en vooral (school)boeken voor Emmy blijkt op Yap nog niet aangekomen te zijn. We duimen maar dat dat de komende twee weken nog wel een keer gebeurt.
En dan natuurlijk zwemmen, want ook hier hebben we weer een zwembad. De zon is ook bij bewolkt weer nog behoorlijk fel. Met Hawaii hebben we weer vijf uur tijdverschil en daar heeft vooral Josje last van. De grote meiden zitten eigenlijk meteen in het nieuwe ritme.
We melden ons bij de duikshop en doen wat boodschappen. Het prijspeil is hier heel aangenaam. Net als op de Bahama's geldt dat de natuur hier prachtig is, maar dat de mensen van hun woonoord een zootje maken. En er zijn hier naar verhouding ook wel erg veel auto's: 12.000 op 12.000 inwoners, maar er is dan b.v. ook helemaal geen bus. Wel goedkope taxi's. Wat hier de hoofdweg is zouden we in Nederland waarschijnlijk een B-weg noemen en de maximumsnelheid is 25 mijl per uur. Ze hebben hier waarschijnlijk ook wel 12.000 honden, die soms 's nachts allemaal tegelijk lijken te blaffen.
Toeristisch is het hier nog zo goed als onontwikkeld, alleen wat Taiwanezen en een handvol Japanners. Die willen wel allemaal Josje vasthouden en trekken bijkans nummertjes om met haar op de foto te mogen.
Wat een dag! En wat zijn wij toch bevoorrechte mensen. Vandaag zijn we met een boot naar de Rock Islands geweest. Dat is een groep van honderden volledig begroeide leistenen rots eilanden, waarvan veel de vorm van een paddestoel hebben. Echt een unieke omgeving. Tussen en aan de rand van sommige eilandjes is er mooi wit strand en je kunt in het water heel goed snorkelen. Veel vissen en langs het strand ook kleine blacktip rifhaaien.
Een andere hoofdattractie is Jellyfish Lake, een zoutwatermeer waar miljoenen niet giftige kwallen in zwemmen. Het is een pittig wandelingetje naar het meer: recht omhoog, even de jungle doorsteken en dan weer recht naar beneden. Zwaar voor Ferry met Rebecca op de nek en Mirjam met Josje in de rugdrager, maar wel kicken.
De kids hebben het prima naar hun zin. Rebecca en Josje beginnen de dag uitgeteld en slapend op de boot, maar haken later vol enthousiasme in. Vooral Rebecca zit zo heerlijk in haar vel deze reis. Ze is de hele dag het water niet uit te krijgen, zwemt schoolslag met haar armen en is helemaal verrukt van Jellyfish Lake. Bij de duikshop werkt een Nederlandse en de eigenaren hebben vier kinderen en dat vindt Emmy allemaal weer heel interessant.
Vandaag hebben we uitgebreid plezier van onze wereldreis uitrusting. Alles komt uit de kast. De rugdrager was al een succesnummer, het muggenspul werkt goed en de zonnebrand doekjes waarmee we Josje in een wip van kruin tot tenen insmeren met factor 30 zijn uitermate handig. De sandalen van de kids bevallen ook prima. We missen onze Lonely Planets wel. We hebben ons weliswaar goed ingelezen, helaas hebben we niet alles kunnen onthouden. Maar het was natuurlijk geen optie die stapel boeken mee te slepen.
Dit zijn echt de tropen; een vochtige warme deken, maar helemaal niet onaangenaam. Eigenlijk heeft geen van ons echt last van de warmte tot nu toe.
Vandaag wordt er gedoken. Ferry gaat met de boot weg om twee duiken op het buitenrif te doen. Dat is erg geslaagd. Veel te zien, ook haaien. Daarna doen Mirjam en Ferry samen een duikje op het huisrif van de duikshop. Belangrijk dat we weten dat het duiken voor Mirjam weer probleemloos is, maar bar veel is er niet te zien, ook al omdat het inmiddels schemerig is. De boot was laat terug en het tempo van de duikschool mensen ligt erg laag. Da's ook jammer voor de kids, want zo duurt het voor hen ook allemaal erg lang. We hebben een nanny te leen, die Josje de hele tijd rondsjouwt, omdat ze de grond (zelfs met handdoek) te vies voor haar vindt.
Verder hebben we vandaag wat schoolwerk ingehaald, want daar was gisteren niks van gekomen, de was gedaan en de maxi cosi schoongemaakt. Moet ook gebeuren. 's Avonds eten we in een internet cafe, de Coconut Hut, waar we alweer geen gebruik kunnen maken van een floppy, maar waar we wel erg lekker eten. Behalve hamburgers, hotdogs en frietjes, serveren ze ook Japanse roerbakgerechten en nog veel meer, dus voor al onze smaken wat wils.
Het personeel van de Waterfront Villa denkt met ons mee. Om half negen bellen ze of ze het ontbijt boven moeten brengen. Gisteren hebben we in ploegen ontbeten vanwege eerst een nog slapende Rebecca en later een slapende Josje. Nu slaapt Josje, dus we nemen het aanbod graag aan. We koken er zelf een eitje bij en zo hebben we alweer een zondagochtend ontbijtje!
Na Emmy's rekentoets en ander schoolwerk gaan we met een bootje naar Dolphin Bay. Daar voert een stichting het beheer over een dolfijnen "enclosure", die bedoeld is voor onderwijs en ook b.v.voor programma's voor gehandicapte kinderen. De dolfijnen leren er wel "kunstjes", maar dat is om ze bezig te houden, niet voor shows.
Na een uitgebreide rondleiding mogen we een dolfijn van wat dichter bij bekijken, aaien en vis voeren. "Onze" dolfijn geeft nogal stevige kusjes, dus houden we het bij een ferme handdruk. De omgeving hier is prachtig en het is allemaal heel informatief. De dolfijnentrainer weet ons ook nog te vertellen dat vliegende honden (fruitbats) hier een delicatesse is, die we echt moeten proberen...
We doen boodschappen in 1 van de twee grote supermarkten hier. Het lijkt wel of ze hier per inwoner ook nog een winkel hebben! Naast de twee grote zijn er nog talloze mini-marts, winkels bij pompstations en dan nog allerlei buurtwinkeltjes, waarvan sommige eruit zien als een soort kaartjes verkoop punten op een kermis.
Ferry gaat weer duiken vandaag en komt na drie duiken enthousiast terug aan land waar hij bij de duikshop nog een uurtje gaat internetten. Met floppy access, dus we zijn weer helemaal bij.
De dames brengen de dag knutselend, spelend, lezend en zwemmend door. Een beetje schoolwerk wordt er ook nog tussendoor geperst, maar niet van harte. Moet je ook maar geen nieuwe knutselspullen - papieren linten en gelpennen in dit geval - uit de koffer toveren.
Er wordt inmiddels wel al gewerkt aan een lijst van dingen die we graag willen eten wanneer we weer thuis zijn: lekker bruin brood, oliebollen, Nederlandse pannekoeken, Calvé pindakaas. En toch hebben we op eetgebied niks te klagen. Of we nu zelf koken met de beschikking over 1 mes en 1 vork op 1 kookpit of dat we eten in het Rock Island Cafe, zoals vandaag. Daar ook weer een prettige mix van internationale gerechten tegen een heel schappelijke prijs.
Elke avond vanuit de taxi zien we Koror meer versierd met kerstverlichting. Hoe kitcherig ook, het is prachtig: al die kleine lichtjes. De tijd hier gaat heel snel. We hebben het enorm naar ons zin en de accommodatie bevalt goed, omdanks de lege keukenkastjes/lades en wat onhandig, maar o zo vriendelijk, personeel. In Palau zeggen ze dat je rijk bent met een dochter, dus zijn wij, en zo voelen wij ons ook, heel rijk.
Sascha, de Nederlandse bij de duikshop, rijdt ons vandaag over Babeldaob naar een waterval, een Bai (mannenhuis) en de nieuwe hoofdstad, Melekeok. Dat laatste is een bizar verhaal. Koror is nu de hoofdstad met vlak over de brug op de zuidpunt van Babeldaob de luchthaven. Maar er is besloten tweehonderd jaar terug te gaan in de tijd en de hoofdstad weer naar de noordoost kant van Babeldaob te brengen. Een complete verwoesting van de natuur en een enorme geldverspilling. Zonde hoor. Er wordt nu allerlei infrastructuur aangelegd en een regeringsgebouw (een Capitol Hill look-a-like) gebouwd. Verder is er nog niet veel, Melekeok is nu nog een dorpje met nog geen 100 huizen en een klein schooltje.
Emmy zit de hele dag voorin bij Sascha, leest kaart en vertelt honderduit over Mini, Stampertje, Snuffie, Goldie en ons huis. Rebecca heeft het ook prima naar haar zin. Ze zit tevreden rond te kijken en maakt af en toe een slimme opmerking. Josje heeft geen enkel probleem met al het gehobbeldebobbel van de 4x4, daarin is ze ook al anders dan haar zussen als baby.
Bij de Ngatpang waterval krijgen we een forse tropische bui over ons uitgestort en de wegen zijn al behoorlijk modderig. Dus de rest van de dag zijn we nat en vies. Maar de jungle ervaring maakt dat helemaal goed. We zien de hele dag verder ook geen andere toeristen. Emmy, Rebecca en Ferry snorkelen de modder er nog even af bij Long Island, een publieke zwem- en snorkelplek. Daarna terug naar het hotel. De eerste taxi vindt ons te nat, maar de tweede heeft kartonnen dozen om op te zitten. Emmy en Rebecca duiken het zwembad in, de rest gaat lekker douchen.
's Avonds komt de housekeeper ons een mandje met twee verschillende soorten bananen en een lokale lekkernij, Tapioka (Diokang), brengen.
